skip to main |
skip to sidebar
Hello Kitty (jap. ハローキティ Harō Kiti, Hello Kitty?) to postać wymyślona przez japońską firmę Sanrio w 1974. Jest bohaterką filmów animowanych, gier komputerowych, ozdobą wielu gadżetów. Jej wizerunek pojawił się po raz pierwszy na małej, plastikowej portmonetce. Jej miejsce urodzenia to Londyn. Jest niesamowicie popularna w Japonii i Korei, gdzie powstało nawet auto z jej wizerunkiem.
//
Przyjaciele i rodzina Hello Kitty [edytuj]
Hello Kitty – mała i ważąca tyle co trzy zielone, błyszczące jabłka kotka o białym kolorze i nosząca kokardkę na lewym uchu. Uwielbia las, zabawy w parku z przyjaciółmi.
Mimi – siostra bliźniaczka Hello Kitty. Różni się tym, że nosi kokardkę na prawym uchu i jest mniej popularna od swojej siostry.
Mama – jest bardzo miła, świetnie gotuje, a jej specjalność to szarlotka.
Tata – często zamyślony z głową w chmurach, ma duże poczucie humoru i pali fajkę.
Spis serii [edytuj]
Hello Kitty Animation Theatre [edytuj]
Premiera odcinka
N/o
Polski tytuł
Angielski tytuł
SERIA PIERWSZA
01
The Wizard of Paws
Pingwin Pinokio
Pinocchio Penguin
02
Kopkiciak
Cinderkitty
The Pawed Piper
03
KT — The Kitty Terrestrial
Piotruś Pingwin
Peter Penguin
04
Kittylocks and the Three Bears
Paws — The Great White Dog Shark
05
Kocie Wojny
Cat Wars
Tar-Sam z Dżungli
Tar-Sam of the Jungle
06
Śpiąca Kitty
Sleeping Kitty
Kitty and the Kong
07
Kotek i Bestia
Kitty and the Beast
Czerwony Kapturek
Little Red Bunny Hood
08
Snow White Kitty and the One Dwarf
Frankenkot
Frankencat
09
Catula
Paws of the Round Table
10
Rumpeldogskin
Robin Penguin
11
Hello Mother Goose
Crocodile Penguin
12
Aladyn i magiczna lampa
Grinder Genie and the Magic Lamp
Brzydkie Kaczątko
The Ugly Quackling
13
How Scrinchip Stole Christmas
Upiór W Operze
The Phantom of the Theater
Dorota "Doda" Rabczewska (ur. 15 lutego 1984 w Ciechanowie), znana również jako Doda Elektroda – polska piosenkarka wykonująca muzykę z pogranicza popu i rocka. Działalność wokalistki była powszechnie komentowana w mediach przede wszystkim dzięki skandalom obyczajowym[8][9][10].
W latach 2000–2007 członkini zespołu Virgin. W 2007 roku został wydany jej debiutancki album solowy Diamond Bitch. Wydawnictwo uzyskało status dwukrotnie platynowej płyty[11]. Wielokrotnie wystąpiła w sesjach zdjęciowych dla magazynów CKM, Playboy i Nowy Wamp[12]. Szacuje się, że nagrania Dody sprzedały się w łącznym nakładzie ok. 250 tys. egzemplarzy (stan na rok 2008)[13][14].
Wokalistka była wielokrotnie wyróżniana i nominowana w konkursach i plebiscytach muzyki popularnej. W 2007 i 2009 roku otrzymała nagrodę MTV Europe Music Award w kategorii najlepszy polski wykonawca. W cyklu reportaży telewizji CNN poświęconym Polsce, wokalistka znalazła się na liście dziesięciu najbardziej znanych PolakówDorota Rabczewska urodziła się 15 lutego 1984 w Ciechanowie[5]. Jest jedynym dzieckiem Pawła Rabczewskiego (dwukrotny medalista mistrzostw świata w podnoszeniu ciężarów) i Wandy Rabczewskiej[1][13]. Dzieciństwo spędziła w rodzinnym Ciechanowie. Od 1987 roku uczęszczała do tamtejszego przedszkola, a następnie do zerówki w Szkole Podstawowej nr 6[3]. W 1991 roku podjęła naukę w Społecznej Szkole Podstawowej, oraz równolegle w szkole muzycznej w klasie fortepianu[3][16]. 9 maja 1992 roku po raz pierwszy wystąpiła publicznie podczas Mini Listy Przebojów w Wojewódzkim Domu Kultury w Ciechanowie[17]. W styczniu 1994 roku wystąpiła na Gali Ciechanowskiej wraz z zespołem Funny[17]. W marcu tego samego roku wygrała Konkurs Piosenki Dziecięcej w Ciechanowie[17]. W czerwcu 1996 wzięła udział w programie telewizji Polsat - Powitanie Lata w Gdańsku[17].
W 1997 rozpoczęła treningi lekkoatletyczne[17]. Z powodzeniem wystąpiła na Mistrzostwach Polski Juniorów w lekkiej atletyce, podczas których otrzymała brązowy medal w biegu na 100 m[18]. Zdobyła złote medale w wojewódzkich mistrzostwach w biegu na 1000 i 600 m, skoku w dal i pchnięciu kulą[18][19]. W tym samym roku podjęła naukę w Studium Wokalnym Elżbiety Zapendowskiej w Warszawie[17]. Pod koniec stycznia 1998 roku została przyjęta do teatru Studio Buffo[17]. Rabczewska występowała w musicalach Metro i Przeżyj to sam[20][21]. W jednym z wywiadów negatywnie wspominała okres współpracy z dyrektorem artystycznym teatru Januszem Józefowiczem, podała jednocześnie okoliczności swojego odejścia: "Nie szanował kompletnie pracowników. Ubliżał im. Wszyscy byli znerwicowani. (...) Wydaje mi się, że Józek nie jest dobrym nauczycielem i opiekunem. Przetrwało u niego wielu na zasadzie, że są zahukani, przestraszeni. Zostają, bo nie mają innych możliwości. Współczuję im. (...) Gdy miałam 17 lat, trafiła się okazja, by stamtąd odejść, natychmiast z tego skorzystałam. Zrobiłam to z ogromną przyjemnością"[22].
Działalność artystyczna
2000-2006: Virgin
W 2000 Rabczewska wygrała przesłuchanie i spośród setki kandydatek została wybrana wokalistką grupy muzycznej Virgin[19][23]. W roku 2002 ukazał się debiutancki album zespołu zatytułowany Virgin[21]. Wydawnictwo promowały single To Ty i Mam tylko Ciebie (2002). Wraz z zespołem Rabczewska uzyskała nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk w kategorii nowa twarz fonografii[21]. Również w 2002 roku wokalistka wzięła udział w programie telewizyjnym Bar emitowanym na antenie telewizji Polsat[21]. Jak przyznała wokalistka, do programu zgłosiła się w celu wypromowania debiutanckiego albumu zespołu[24]. 13 września 2003 wraz z zespołem Virgin zagrała koncert na otwarcie programu Bar III: Bez Granic, wystąpiła jako support przed Lutricią McNeal[25].
W 2004 roku ukazał się drugi album Virgin pt. Bimbo, który był promowany utworami Dżaga, Kolejny raz oraz Nie zawiedź mnie[26]. Grupa odbyła w Polsce trasę koncertową Bimbo Tour. Bimbo był najchętniej kupowanym albumem w Polsce w pierwszym tygodniu od jego wydania[27]. 9 maja piosenkarka wystąpiła obok Jarosława Janiszewskiego w programie Kuba Wojewódzki[28]; Rabczewska w trakcie programu ujawniła, że album sprzedał się w ponad 10-tysięcznym nakładzie. W lipcu wokalistka uplasowała się na 10. miejscu w rankingu najpopularniejszych Polek przeprowadzonym przez serwis NetSprint.pl[29]. Jesienią Doda wzięła udział w kolejne edycji programu Bar – Złoto dla zuchwałych. 7 listopada artystka wzięła udział w programie Mamy Cię!, gdzie była gościem Szymona Majewskiego[30].
Pod koniec 2004 wokalistka wstąpiła do towarzystwa Mensa Polska dzięki uzyskaniu wysokiego wyniku testu inteligencji. Z tej okazji nazwała się Dodą-Mensodą[31]. Zarząd Mensy wystosował oświadczenie: "Mensa Polska informuje, że posługiwanie się (...) nazwą stowarzyszenia w publicznych wypowiedziach bądź publikacjach na swój temat służące zdobyciu rozgłosu kosztem stowarzyszenia jest naruszeniem norm etycznych panujących wśród członków Mensy Polskiej. Ponadto Mensa Polska oświadcza, że jakiekolwiek spekulacje dotyczące nierzetelności w przeprowadzaniu testów kwalifikacyjnych są całkowicie bezpodstawne"[32].
Na początku stycznia 2005 wydany został nakręcony w Paryżu teledysk do utworu "Nie zawiedź mnie"; wokalistka tak skomentowała wideo: "Generalnie w teledysku chodzi o to, że kłócę się z facetem i uciekam od niego. Wyjeżdżam do Paryża, gdzie atakują mnie nasze wspólne wspomnienia i postanawiam wracać"[33]. W marcu artystka wystąpiła w programie telewizyjnym Stratosfera, gdzie wraz z Tomaszem Lubertem wykonała utwór "Nie zawiedź mnie", a także zapowiedziała wydanie nowego albumu[34]. W tym okresie z zespołu Virgin odeszli Krzysztof Najman i Piotr Pawłowski, natomiast ich miejsce zajęli gitarzysta basowy Łukasz Damm i perkusista Piotr Matysiak[35]. Wraz z zespołem piosenkarka wystąpiła podczas Sopot Festival, na którym została 4 września nagrodzona Słowikiem Publiczności za wykonanie piosenki "Znak pokoju" oraz interpretacji utworu Katarzyny Sobczyk - "O mnie się nie martw" (utwór "Znak pokoju" został dopuszczony do konkursu w ostatniej chwili w związku z pogłoskami, jakoby miał być plagiatem piosenki "Heaven" Bryana Adamsa)[36][37]. 17 października 2005 roku ukazał się trzeci album studyjny Virgin zatytułowany Ficca, który był promowany podczas trasy koncertowej Ficca Tour, składającej się z 20 koncertów i obejmującej m.in. Warszawę, Rzeszów, Łódź i Katowice[38][39][40]. Artystka skomentowała album, a także postęp grupy od czasu wydania pierwszego albumu: "jestem pod ogromnym wrażeniem. Nasza pierwsza płyta była bardzo undergroundowa. Drugi album był troszkę bardziej komercyjny (...) "Ficca" jest naprawdę na światowym poziomie. Płyta jest bardzo różnorodna i świetnie brzmi. Będę z niej bardzo dumna. Nie zdradziliśmy swojego brzmienia. Nie idziemy w stronę popu. Wciąż mamy swoje "virginowskie" brzmienie. To nie jest tak, że my nagle mówimy sobie: "O! Teraz będziemy grać muzykę popularną". Nie."[41]. Na specjalnej edycji albumu umieszczona została koncertowa wersja utworu "Mam tylko Ciebie" zarejestrowana w czasie występu nad Zalewem Szałe niedaleko Kalisza[42]. 31 grudnia 2005 Rabczewska wraz z zespołem Virgin wystąpiła w koncercie sylwestrowym we Wrocławiu obok takich wykonawców jak Krzysztof Krawczyk i Blue Café; koncert był transmitowany w telewizji za pośrednictwem TVP2[43].
W 2006 roku ukazały się dwie reedycje albumu Ficca, pierwsza z prywatnymi materiałami Rabczewskiej, a druga z nowym utworem pt. "Szansa"[44][45]. 23 stycznia tego samego roku Rabczewska została nagrodzona w plebiscycie Telekamery 2006 w kategorii muzyka[46]. Wiosną tego roku wydany został singel "2 Bajki", do którego teledysk nakręcono 9 grudnia 2005 w willi w Konstancinie i biurowcu w Warszawie[47]. Na początku kwietnia artystka trafiła do szpitala ze stwierdzoną przepukliną krążka międzykręgowego, w związku z czym działalność zespołu Virgin została zawieszona na kilka tygodni; Rabczewska skomentowała wydarzenie: "Wyznaję zasadę, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Widocznie Bóg chciał, żebym zwolniła tempo"[48]. Wokalistka przeszła pomyślnie skomplikowaną operację kręgosłupa w prywatnej klinice na warszawskim Żoliborzu[49]. Kilka dni po wyjściu ze szpitala artystka wcieliła się w dubbingową rolę Abby w filmie Asterix i Wikingowie[50][51]. W maju wokalistka odrzuciła propozycję udziału w 3. edycji programu Taniec z gwiazdami, argumentując: "W 'Tańcu z gwiazdami' nie wystąpię, choćbym nawet chciała, ze względu na przebytą zaledwie miesiąc temu ciężką operację kręgosłupa, która uniemożliwia mi wszelki wysiłek fizyczny, ciężkie treningi, wyginanie się itp, które w "Tańcu z gwiazdami" są podstawą dobrego występu"[52]. W czerwcu Doda wytoczyła proces sądowy tabloidowi Fakt za umieszczenie nieprawdziwego w opinii artystki artykułu będącego relacją z jednego z koncertów grupy Virgin[53].
14 lipca 2006 zespół Virgin wziął udział w Sopot Festival, w kameralnym konkursie na "Przebój Lata", odrzucając jednocześnie propozycję udziału w konkursie głównym, wyjaśniając "Chętnie pojawimy się na sopockim festiwalu jako laureat Opola, jednak w konkursie nie wystąpimy. Chcemy ustąpić pola innym artystom, no i nie chcemy narażać Was na kolejne koszty związane z głosowaniem:-) My już swój Sopot wygraliśmy, we wrześniu ubiegłego roku i uwierzcie, nie chcemy po raz kolejny przeżywać tych samych stresów"[54]. 4 sierpnia wokalistka wzięła udział w organizowanym w Sopocie Festiwalu Jedynki obok takich wykonawców jak Perfect i Kombii[55]. Na początku września teledysk do utworu "Szansa" zdobył pierwsze miejsce w konkursie MTV na Najlepszy Polski Teledysk; pamiątkowa statuetka została wręczona 9 września, odebrała ją menedżerka grupy, Maja Sablewska[56]. Niedługo potem Rabczewska przyjęła zaproszenie do muzycznego programu karaoke Shibuya emitowanego przez VIVA Polska; artystka weszła w skład jury obok takich wykonawców jak Michał Wiśniewski i Doniu[57]. W październiku wokalistka została nominowana do Złotych Dziobów w kategorii Wykonawca roku[58]. W połowie października zespół Virgin rozpoczął amerykański etap trasy koncertowej; podczas występu w Chicago wokalistka zeszła ze sceny z powodu problemów z kręgosłupem i została odwieziona do szpitala[59]. Pod koniec grudnia artystka zerwała kontrakt z menedżerem zespołu Virgin, Maciejem Durczakiem[60].
Po 2006: Kariera solowa
Doda podczas koncertu 26 listopada 2008
1 stycznia 2007 roku na oficjalnej stronie zespołu Virgin lider zespołu, Tomasz Lubert, wystosował oświadczenie o zakończeniu działalności grupy. Powodem jej rozwiązania miały być według Luberta różnice interesów i problemy w życiu prywatnym[61]. Rabczewska po zakończeniu współpracy z zespołem rozpoczęła działalność solową. Wokalistka do współpracy zaprosiła gitarzystę Sebastiana Piekarka[62]. Również w styczniu uzyskała drugie miejsce w plebiscycie Telekamery 2007 w kategorii muzyka. Podczas gali wręczenia nagród wykonała interpretację piosenki Madonny pt. "Like a Virgin". 16 marca tego samego roku Rabczewska wystąpiła podczas koncertu finałowego XXVIII Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. W tym okresie działać zaczęła oficjalna strona internetowa artystki, doda.net.pl[63]. W marcu wokalistka zapowiedziała wydanie albumu solowego, a także rozpoczęła kurs na prawo jazdy[64]. Na początku kwietnia 2007 Lubert wycofał z sądu pozew o ukaranie Rabczewskiej za bezprawne używanie nazwy Virgin. Muzyk w międzyczasie nawiązał współpracę z czeską piosenkarką Ewą Farną[65]. Na początku maja Rabczewska zwyciężyła w sondażu najpopularniejszych polskich muzyków w Internecie[66]. 17 maja wokalistka wzięła udział w gali wręczenia nagród Machinery, rozdawanych przez czasopismo Machina[67]. Pod koniec miesiąca artystka podpisała kontrakt na pierwszą solową płytę z wytwórnią Universal Music Poland, a także zapowiedziała wydanie pierwszego singla, "Katharsis"[68][69].
8 czerwca wystąpiła podczas festiwalu TOPtrendy emitowanego na antenie stacji telewizyjnej Polsat[70]. Wokalistka zaśpiewała utwór pt. "Szansa" oraz premierowy "Katharsis" promujący jej debiutancki album. 15 czerwca Rabczewska zaśpiewała jako zeszłoroczna laureatka festiwalu "Premiery" na festiwalu w Opolu[71]. 28 i 29 czerwca artystka zagrała dwa koncerty w Dublinie[72]. 10 lipca artystka ujawniła na konferencji prasowej ostateczną wersję okładki debiutanckiego albumu solowego[73]. Cztery dni później odbyła się premiera teledysku do utworu "Katharsis"[74]. 18 lipca podczas koncertu w Łańcucie Rabczewska została uderzona zapalniczką w oko; artystka została zabrana na obserwację lekarską[75]. 27 lipca ukazał się pierwszy solowy album Rabczewskiej zatytułowany Diamond Bitch; album osiągnął status podwójnej platynowej płyty w Polsce[76][77]. Wydawnictwo było promowane w Polsce podczas trasy koncertowej Diamond Tour. 1 września wraz z prezenterką telewizyjną Magdaleną Mołek, była konferansjerką podczas drugiego 44. Międzynarodowego Sopot Festival; zaśpiewała tam również utwór "To jest to"[78]. Od września tego samego roku była jednym z czwórki jurorów w programie telewizyjnym Gwiazdy tańczą na lodzie emitowanym przez stację telewizyjną TVP2; szacuje się, że za każdy odcinek pierwszej serii programu artystka zarobiła 18 tys. złotych[79]. We wrześniu wokalistka wytoczyła proces sądowy liderowi Grupy Operacyjnej, Mieszkowi Sibilskiemu za nazwanie jej "blacharą" w utworze "Podobne przypadki"[80]. Pod koniec września wokalistka odwołała kilka koncertów z powodu grypy[81]. Pod koniec miesiąca Rabczewska wzięła udział w sesji zdjęciowej do magazynu Playboy i pojawiła się na okładce październikowego numeru magazynu[82]. 4 października piosenkarka otrzymała trzy wyróżnienia w plebiscycie VIVA Comet w kategoriach: artystka roku, image roku oraz teledysk roku[83]. Podczas gali rozdania nagród wokalistka wykonała utwór pt. "Katharsis". 11 października Rabczewska doznała urazu kręgosłupa po szarpaninie z członkami Grupy Operacyjnej[84]. 19 października, podczas jednego z odcinków programu Gwiazdy tańczą na lodzie nastąpiła ostra wymiana pomiędzy Rabczewską i Przemysławem Saletą; zachowanie artystki zostało potępione przez Komisję Etyki TVP[85]. 1 listopada wokalistka otrzymała nagrodę MTV Europe Music Awards w kategorii najlepszy polski wykonawca. 16 listopada otrzymała dwie nagrody w plebiscycie Złote Dzioby w kategoriach: medialna osobowość roku oraz teledysk roku[86]. 31 grudnia wokalistka zagrała koncert we Wrocławiu, obok Rabczewskiej wystąpił zespół Perfect[87].
1 stycznia 2008 Rabczewska zaproszona przez MON odmówiła występu dla polskich żołnierzy w Iraku, gdyż ministerstwo nie dotrzymało warunków finansowych oraz transportu dla piętnastoosobowej ekipy i pobytu w trzygwiazdkowym hotelu[88]. Pod koniec stycznia piosenkarka otrzymała propozycję wzięcia udziału w programie Big Brother, reality show nadawanym przez TV4[89]. 23 marca sąd w Zielonej Górze dał Rabczewskiej i Grupie Operacyjnej miesiąc na polubowne załatwienie sprawy dotyczącej utworu "Podobne przypadki"[90]. 30 marca wokalistka została laureatką nagrody Świry 2008 obok takich postaci jak Ędward Ącki, Agnieszka Frykowska i Włatcy móch[91]. Utwór "Rany" został wykorzystany w filmie Krzysztofa Zanussiego Serce na dłoni[92]. Pod koniec kwietnia wokalistka poinformowała opinię publiczną o rozpoczęciu prac nad autobiografią[93]. 10 maja Rabczewska zasłabła po jednym z koncertów w Warszawie; występ w Ostrowie Wielkopolskim został przełożony na koniec maja[94][95]. 28 maja piosenkarka otworzyła internetowy butik z projektowanymi przez siebie ubraniami[96]. Na początku czerwca Rabczewska została zaanonsowana jako jurorka w show Mam talent![97], ostatecznie jednak nie wzięła udziału w programie.
14 czerwca wokalistka wystąpiła po raz kolejny na corocznym festiwalu w Opolu. W konkursie Superjedynki odbywającym się w ramach festiwalu otrzymała nagrodę w kategorii artysta roku. Została również laureatką nagrody fotoreporterów i dziennikarzy. Na początku lipca wokalistka zakończyła pisanie scenariusza do teledysku "Nie daj się" oraz zapowiedziała jego wydanie na reedycji swojej debiutanckiej płyty[98]. 8 sierpnia otrzymała nagrodę Sopot Hit Festiwal w kategorii polski hit lata 2008 za piosenkę "Nie daj się". Natomiast pod koniec miesiąca ukazała się reedycja albumu Diamond Bitch; do albumu dołączono utwory "Like a Virgin", "Katharsis" i "Nie daj się" w wersji karaoke, a także DVD zawierające 10 teledysków artystki i 16 krótkich urywków z dzieciństwa piosenkarki[99]. 7 września Rabczewska zagrała na festiwalu PKO BP London Live dla Polonii mieszkającej w Londynie[100]. 26 września odbyła się premiera komedii w reżyserii Krzysztofa Zanussiego zatytułowanej Serce na dłoni, w której Rabczewska zagrała epizodyczną rolę[101][102]. 2 października otrzymała cztery nagrody na gali VIVA Comet w kategoriach: artystka roku, teledysk roku, image Roku oraz charts award[103]. Wokalistka zdobyła najwięcej wyróżnień w historii plebiscytu[104]. 8 listopada Rabczewska zagrała solowy koncert w Sali Kongresowej, pierwszy w karierze wokalistki[105]. 10 listopada Rabczewska została laureatką nagrody Złote Dzioby w kategoriach Wokalistka roku i Teledysk Roku[106].
W lutym 2009 roku ukazał się teledysk w reżyserii Bo Martina do utworu pt. "Rany", który był czwartym singlem promującym debiutancki album wokalistki[107]. Na początku marca Rabczewska zagrała dwa koncerty w Stanach Zjednoczonych - w Chicago i Nowym Jorku[108]. W tym czasie artystka sygnowała nową kolekcję ubrań firmy Big Star[109]. Na początku maja w internecie ukazał się kolejny teledysk artystki, "Dziękuję"[110]. 7 sierpnia Rabczewska wystąpiła na Sopot Hit Festiwalu (wykonała "Nie daj się", "Dżagę", cover "Boys (Summertime Love)" i "Dziękuję"), a 22 sierpnia wystąpiła na 46. Międzynarodowym Sopot Festival 2009 (wykonując "Znak pokoju")[111]. W 2009 ponownie otrzymała nominację w kategorii "Najlepszy polski wykonawca" na gali MTV Europe Music Awards i wygrała (pierwszy raz była nominowana w 2007 i również wygrała).[112]; oprócz tego zajęła drugie miejsce w kategorii "Najlepszy wykonawca europejski"[113]. W dniu 10 listopada 2009 Sąd Rejonowy w Zielonej Górze oddalił w całości powództwo Dody przeciwko Grupie Operacyjnej. W uzasadnieniu Sąd stwierdził że: "Doda sama posługuje się aroganckim i wulgarnym językiem."[114].
Muzyka i teksty
Mimo ukończonej szkoły muzycznej I stopnia w klasie fortepianu nie komponuje samodzielnie swojej muzyki[3]. W okresie występów Rabczewskiej z grupą Virgin autorem kompozycji był gitarzysta Tomasz Lubert, natomiast teksty autorstwa wokalistki ukazały się już na debiutanckim albumie zespołu zatytułowanym Virgin. Muzyka grupy była określana jako pop[115][116].
Muzyka na debiutanckim, solowym albumie wokalistki Diamond Bitch, przy produkcji którego współpracowała m.in. z Markiem Tysperem, Mikisem Cupasem (gitarzystą zespołu Wilki), Sebastianem Piekarkiem (byłym gitarzystą IRA), Markiem Lindforsem, Marcinem Nierubiecem czy Perem Aldeheimem[117], także została zaliczona do nurtu muzyki popowej, jednakże krytycy podkreślili nawiązania do stylistyki rockowej[1][5][6][7]. Krytyk muzyczny i dziennikarz pisma Teraz Rock - Marek Świrkowicz wymienia natomiast muzyczne nawiązania twórczości Rabczewskiej do dokonań takich grup i wykonawców jak: Bajm, Banda i Wanda, Skunk Anansie czy Bon Jovi[6]. Natomiast czasopismo Hardrocker podkreśla nawiązania do twórczości żeńskich zespołów rockowych Vixen i Vanilla Ninja[7]. Tekst do tytułowego utworu z albumu Rabczewska napisała we współpracy z Agnieszką Trojanowicz, która jest również autorką utworu "Całkiem Inna"[117]. Pozostałe teksty wokalistka napisała sama[117]. W swoich tekstach Rabaczewska opisuje głównie własne przeżycia, nawiązując w nich do takich zagadnień jak miłość czy smutek[118]. Do pisanych przez wokalistkę tekstów krytycznie odnosiła się jej była nauczycielka śpiewu Elżbieta Zapendowska, która określiła je jako banalne, infantylne i źle napisane[119][120].
Wizerunek
Według szacunkowych danych z 2008 roku wartość wizerunku wokalistki wynosiła 87 630 248,91 zł, natomiast publikacje na temat Dody dotarły do 3,5 miliona osób[121]. W rankingu polskich celebrities opublikowanym na stronach wortalu epr.pl jego autorka Agnieszka Łukasik jako przyczyny zainteresowania wokalistką wymienia przede wszystkim kontrowersje wokół osoby i seksowny wizerunek artystki[121].
Wizerunek sceniczny
Wizerunek sceniczny Rabczewskiej był przedmiotem częstych komentarzy ze strony mediów[122][123][124]. Jej stroje głównie w kolorze różowym były powszechnie określane jako krzykliwe i w złym guście[125]. W początkowym okresie działalności artystycznej wokalistka była pod wypływem image'u amerykańskiej wokalistki popowej Christiny Aguilery[124]. Natomiast w późniejszym okresie stroje sceniczne były inspirowane image'm takich wokalistek jak Rihanna czy Victoria Beckham oraz modelki Kate Moss[124].
Tatuaże
Podobnie jak wizerunek sceniczny tatuaże na ciele Dody były przedmiotem częstych komentarzy i dociekań ze strony mediów[126][127]. Wokalistka posiada trzy tatuaże: skrzydła na plecach, inicjały RM na podbrzuszu oraz napis w języku hindi na przedramieniu[128][129].
W 2007 roku Rabczewska usunęła tatuaż na przedramieniu, który początkowo oznaczał "Kochać Radek" w języku hebrajskim[129]. Tatuaż odnosił się do osoby byłego męża wokalistki Radosława Majdana, który do 2009 roku posiadał tatuaż z jej podobizną na ramieniu[130][131][132]. Słowa zastąpił napis w języku hindi[133]. Jako przyczynę zmian w tatuażu podała: "W związku z moim oczyszczeniem duchowym, postanowiłam zmienić tatuaż przedstawiający imię mojego niegdyś ukochanego. Teraz możecie przeczytać słowo, które ma mnie strzec przed złym losem. Na razie niech zostanie ono tajemnicą"[69]. Prawdopodobnie słowem tym miało być अविनाशिन् avinaaśin czyli niezniszczalny, jednak tatuaż zawiera błąd w pisowni[134].
Działalność charytatywna
Wokalistka prowadzi czynnie działalność charytatywną. W 2007 roku przekazała 60 tys. zł na rzecz kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Ładzinie z 1855[135][136]. Natomiast rok później przeznaczyła 50 tys. zł na rzecz parafii pod wezwaniem św. Piotra i Pawła w Borzysławcu[136]. Deklaracje przekazania pieniędzy na cele charytatywne wyraziła tego samego roku po otrzymaniu nagrody pieniężnej na Sopot Hit Festival[137]. Rabczewska odnośnie otrzymanej nagrody wyraziła się w następujący sposób: "Nie spodziewałam się tego i nie liczyłam na pieniądze. Przekażę je na cele charytatywne"[138].
Na początku grudnia 2008 r. artystka przekazała kilka gadżetów sygnowanych swoim nazwiskiem na aukcje charytatywne prowadzone przez Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy[139].
Życie prywatne
Wokalistka ma przyrodniego brata, Rafała Rabczewskiego (ur. 1975), syna Wandy Rabczewskiej z pierwszego małżeństwa. Rabczewski na początku lat 90. wyjechał z Ciechanowa do Gdańska na studia (germanistyka) na Uniwersytecie Gdańskim. Jest menedżerem piosenkarki[140].
Rabczewska poznała swojego późniejszego męża, piłkarza Radosława Majdana, podczas jednego z meczów w Ustce latem 2003[141]. Bramkarz oświadczył się wokalistce w październiku podczas zgrupowania polskiej reprezentacji piłkarskiej w Jerozolimie[141]. Ślub pary odbył się 5 marca 2005[21][142].
W połowie kwietnia 2007 Rabczewska złożyła do sądu pozew rozwodowy, o swojej decyzji informując opinię publiczną w programie Dzień Dobry TVN[143]. Pierwsza rozprawa rozwodowa odbyła się 22 listopada 2007, kolejna na początku stycznia 2008[144][145]. Ostatecznie para wzięła rozwód w maju 2008[13]. 15 maja 2009 Majdan na swojej oficjalnej stronie internetowej poinformował o ostatecznym zakończeniu związku z Rabczewską[146].
Od maja 2009 piosenkarka jest związana z liderem metalowego zespołu Behemoth, Adamem Darskim[147][148].
Marilyn Monroe ("MM"), wł. Norma Jeane Mortensen, Norma Jean Baker (ur. 1 czerwca 1926 w Los Angeles, zm. 5 sierpnia 1962 w Los Angeles) - amerykańska aktorka filmowa, legenda kina, seksbomba lat 50. i 60. XX w.Martin Edward Mortensen (piekarz) i Gladys Pearl Monroe (montażystka filmowa) rozeszli się przed narodzeniem Normy Jeane, zarejestrowanej potem w urzędzie jako Mortensen (prawdziwego, biologicznego ojca, nigdy nie ustalono, prawdopodobnie był nim Charles Stanley Gifford, pracujący razem z Gladys w studio RKO), w młodości znanej też jako Baker po pierwszym mężu Gladys, którym był John Newton Baker. Wychowywana w rodzinach zastępczych i sierocińcu.
19 czerwca 1942, w wieku 16 lat, po raz pierwszy wyszła za mąż za 21-letniego Jamesa Dougherty'ego, pracownika fabryki samolotów. 13 września 1946, po przeszło 4 latach małżeństwa rozwiedli się.
Jako modelka prezentowała kostiumy kąpielowe. 29 lipca 1946 zauważona przez Howarda Hughesa, szefa studia filmowego RKO, a w sierpniu – wezwana do biura Bena Lyona, kierownika ds. obsady – obrała pseudonim sceniczny Marilyn (imię Marilyn Miller (1898-1936), aktorki, wybrane przez Lyona) Monroe (nazwisko panieńskie matki), lecz pierwszy kontrakt (za namową agenta) podpisała z wytwórnią filmową Fox.
W latach 1947-'48 wystąpiła w kilku filmach, z których żaden nie odniósł większych sukcesów i wytwórnia filmowa Fox nie przedłużyła z nią kontraktu.
Wróciła do zawodu modelki oraz wstąpiła do szkoły aktorskiej. W 1949 pozowała nago do zdjęć, które w 1953 (kupione przez Hugha Hefnera) ukazały się w pierwszym numerze Playboya.
W 1950 zagrała małe role w kilku filmach; dwie z nich zauważyli widzowie i producenci. W 1952 (już jako znana aktorka) po raz pierwszy jako "platynowa blondynka" wystąpiła w filmie Małpia kuracja, a w 1953 w filmie Mężczyźni wolą blondynki przyniósł jej status gwiazdy i sławę. Platynowe blond włosy i malowane na policzku znamię, a więc znaki charakterystyczne uwodzicielskiego stylu, były tak naprawdę inspirowane wizerunkiem artystycznym Jean Harlow, aktorki lat trzydziestych wylansowanym w filmie Platynowa blondynka (1931)[1].
W 1953 spotkała Joe'go Di Maggia, słynnego baseballistę i 14 stycznia 1954 po raz drugi wyszła za mąż. 27 października 1954, po 274 dniach burzliwego małżeństwa (ona niewierna, on zazdrosny) rozwiedli się.
15 września 1954 wystąpiła w słynnej scenie z uniesioną podmuchem z kanału wentylacyjnego metra białą sukienką, nakręconej do filmu Słomiany wdowiec.
29 czerwca 1956 po raz trzeci wyszła za mąż za Arthura Millera, dramaturga, dokonując konwersji na judaizm reformowany. W trakcie najdłuższego małżeństwa dwukrotnie poroniła. 20 stycznia 1961, po przeszło 4 latach małżeństwa, rozwiedli się. Rozstanie przypieczętowali wspólnym filmem (o sobie) "Skłóceni z życiem", którego scenariusz napisał Miller, a wystąpiła w nim Marilyn.
Nadużywała alkoholu i barbituranów, popadała w coraz częstsze i dłuższe depresje, chorowała na bulimię, sprawiała coraz większe problemy na planie, opóźniając realizację filmów. Wraz z rozpoczęciem zdjęć do filmu Słodki kompromis stała się bardziej punktualna. Niechęć reżysera do aktorki, złe traktowanie przez wytwórnię Fox (oskarżającą ją niesłusznie o opóźnianie zdjęć) spowodowało rozwiązanie umowy z wytwórnią. Kroplą przelewającą czarę było opuszczenie planu, aby zaśpiewać Happy Birthday z okazji 45 urodzin Johna F. Kennedy'ego.
5 sierpnia 1962 znaleziono ją martwą w jej domu w Brentwood w Los Angeles, nagą na łóżku ze słuchawką telefoniczną w dłoni. Przyczyną zgonu, wg protokołu z sekcji zwłok, było przedawkowanie środków nasennych, choć nadal niewyjaśnione są ostatecznie tajemnicze okoliczności jej śmierci.
Istnieją hipotezy, iż nie był to przypadek, a morderstwo (zaaplikowanie leków) upozorowane na samobójstwo, z powodu jej związków z rodziną Kennedych oraz komunistami[2]. Aktorka romansowała zarówno z Johnem F. Kennedym, jak i jego bratem, Robertem F. Kennedym[3]. Pojawiały się więc spekulacje, że miała dostęp nie tylko do sypialni tych dwóch polityków, ale także do tajemnic państwowych i stała się z tego powodu zagrożeniem dla wpływowych kręgów politycznych. Za śmierć Marilyn obwiniano amerykańskie służby specjalne, a nawet samą rodzinę Kennedych. Silny wpływ na popularność hipotezy o morderstwie miał fakt, że zamordowano Johna F. Kennedy'ego i jego brata Roberta F. Kennedy'ego.
Marilyn zmarła będąc u szczytu swych możliwości, w glorii chwały. Tajemnicze okoliczności jej śmierci sprawiły, że stała się legendą. Do dzisiaj pozostaje uosobieniem wrażliwego, podniecającego seksu.
Filmografia [edytuj]
1962: Słodki kompromis (Something's Got to Give) jako Ellen Wagstaff Arden
1961: Skłóceni z życiem (The Misfits) jako Roslyn Taber
1960: Pokochajmy się (Let's Make Love) jako Amanda Dell
1959: Pół żartem, pół serio (Some Like It Hot) jako Sugar Kane Kowalczyk
1957: Książę i aktoreczka (The Prince and the showgirl) jako Elsie
1956: Przystanek autobusowy (Bus Stop) jako Cherie
1955: Słomiany wdowiec (The Seven Year Itch) jako bezimienna dziewczyna
1954: Rzeka bez powrotu (River of No Return) jako Kay Weston
1954: Nie ma jak show (There's No Business Like Show Business) jako Vicky Hoffman/Vicky Parker
1953: Jak poślubić milionera (How to Marry a Millionaire) jako Pola Debevoise
1953: Mężczyźni wolą blondynki (Gentlemen Prefer Blondes) jako Lorelei Lee
1953: Niagara jako Rose Loomis
1952: Na krawędzi (Clash by Night) jako Peggy
1952: Uprzejmie informujemy, że nie są państwo małżeństwem (We're Not Married!) jako Annabel Norris
1952: O. Henry przy pełnej widowni (O. Henry's Full House) jako kobieta na ulicy
1952: Proszę nie pukać (Don't Bother to Knock) jako Nell Forbes
1952: Małpia kuracja (Monkey Business) jako Lois Laurel
1951: Gniazdko miłości (Love Nest) jako Roberta Stevens
1951: As Young as You Feel jako Harriet
1951: Home Town Story jako Iris Martin
1951: Pobierzmy się (Let's Make It Legal) jako Joyce
1950: Wszystko o Ewie (All About Eve) jako Claudia Casswell
1950: Asfaltowa dżungla (The Asphalt Jungle) jako Angela Phinlay
1950: Right Cross jako Dusky Ledoux
1950: Podróż do Tomahawk (A Ticket to Tomahawk) jako Clara
1950: Błyskawica (The Fireball) jako Polly
1949: Szczęśliwa miłość (Love Happy) jako klientka
1948: Dziewczęta z chóru (Ladies of the Chorus) jako Peggy Martin
1948: Scudda-Hoo! Scudda-Hay! jako uczennica szkoły średniej Peggy (nie wym. w czołówce)
1947: Dangerous Years jako Eve
1947: Szokująca panna Pilgrim (The Shocking Miss Pilgrim) jako telefonistka (nie wym. w czołówce)
Nagrody [edytuj]
1962: laureatka - Złoty Glob (HFPA) w kat. najlepsza aktorka na świecie (1961)
1960: laureatka - Złoty Glob (HFPA) w kat. najlepsza aktorka w komedii lub musicalu (Pół żartem, pół serio, 1959)
1959: laureatka - Kryształowa Gwiazda (FFA) w kat. najlepsza aktorka zagraniczna (Książę i aktoreczka, 1957)
1958: laureatka - David di Donatello / Złota Płyta (IFA) w kat. najlepsza aktorka zagraniczna (Książę i aktoreczka, 1957)
1958: nominatka - Złota Maska (BAFTA) w kat. najlepsza aktorka zagraniczna (Książę i aktoreczka, 1957)
1957: nominatka - Złoty Glob (HFPA) w kat. najlepsza aktorka w komedii lub musicalu (Przystanek autobusowy, 1956)
1956: nominatka - Złota Maska (BAFTA) w kat. najlepsza aktorka zagraniczna (Słomiany wdowiec, 1955)
1954: laureatka - Złoty Glob (HFPA) w kat. najlepsza aktorka na świecie (1953)
Upamiętnia Ją [edytuj]
1996: piosenka Z twarzą Marilyn Monroe zespołu Myslovitz
1988: gwiazda "Corona Borealis" RA 16h Om 5s 30 53'
1987: piosenka Candle in the Wind Eltona Johna
1962: gwiazda w deptaku 6778 Hollywood Boulevard
